Na Bliskim Wschodzie (i poza nim) nikt nie może ignorować Putina

  Spory i klin w NATO.

W tym samym czasie Turcja i jej sojusznicy z NATO w wielu kwestiach różnią się. Plus w Unii spory na temat tranzytu  gazu przez wrogą Rosji Ukraine i  budowę nowego  gazociagu 2. Putin również wskoczył w tę lukę. Rosja buduje gazociąg przez Morze Czarne i Turcję, który połączy europejskich klientów przez południe omijając nie przychylne a wręcz wrogie Rosji kraje jak Ukrainę i Polskę , i buduje elektrownię jądrową w Turcji. Ponadto Rosjanie sprzedają Erdogan'owi bardzo zaawansowany system przeciwlotniczy i to wbrew naciskom i szantażom z USA, który wbił klin w NATO przez decyzje Turcji. Dlatego prezydent Putin widzi zarówno Assada, jak i Erdogana jako swoich sojuszników, podczas gdy ta dwójka nie jest tak naprawdę przyjaciółmi. I to nie jedyna sprzeczność w rosyjskiej polityce zagranicznej. Putin zawarł sojusz z Iranem. A to jest koszmar dla izraelskiego premiera Netanjahu, z którym mimo to Putin także utrzymuje bliski kontakt. Sojusz z Iranem to kolejny zły sen dla sojusznika Ameryki, Arabii Saudyjskiej, gdzie mimo to Putin został niedawno przyjęty przez władcę Arabii Saudyjskiej z całym szacunkiem. Więc wydaje się, że jest to beczka pełna sprzeczności, ale dla Putina liczy się tylko rosyjskie zainteresowanie geopolityczne. Nie interesuje go fakt, że niektórzy z jego rozmówców mają wewnętrzne i zewnętrzne sprzeczności. Że mogą się nawzajem nie tolerować, to nie jest dla Putina istotne. Chce centralnej roli Rosji na Bliskim Wschodzie i ma to. A Rosja nie ogranicza się tylko do Bliskiego Wschodu. W tym tygodniu w Soczi odbędzie się wielka afrykańska konferencja, na której Putin ma nadzieję nadrobić zaległości w stosunku do Chin na tym kontynencie.

 W Ameryce Łacińskiej ma przyczółek w Wenezueli i, w mniejszym stopniu, na Kubie. Oficjalne stosunki między Moskwą a Chinami nie są tak serdeczne ponieważ Indie kupują rosyjską broń. A jednak i z Chinami doskonale potrafi w różnych sferach się porozumieć i utrzymywać dużo większą wymianę handlową i współprace militarną niż przed 2014 rokiem (Sankcje Zachodu, UE i USA, więc zwrot Rosji ku Wschodowi).

 Putin i Europa.

  Putin mimo rozpętanej przez Zachod i nieprzerwanej anty-rosyjskiej histerii i tak stopniowo zwiększa także swoje wpływy w Europie. Więzy z kandydatką do UE Serbią są najlepsze, a w sercu Bałkanów znaczna część ludności postrzega Rosję jako tradycyjnego patrona. A teraz, gdy UE zamyka drzwi dla Macedonii Północnej, istnieje szansa, że ​​kraj ten zwróci się do Moskwy. Prezydent Węgier Orban jest szczęśliwy, gdy jego oczy zwrócone są na wschód. I nawet prezydent Francji Macron, gospodarz który zaprosił Putina do Paryża w sierpniu, uznałby to za „strategiczny błąd”, gdyby Europa odepchnęła Rosję zbyt daleko, bo mimo że Rosja interweniowała na Ukrainie i w Gruzji, Macron doskonsle wie, że interwencje te miały jednak na cel ochrone ludności cywilnej przed skrajną nieusadnioną przemocą ze strony tych nacjonalistycznych reżimòw Gruzji i po krwawym przewrocie nacjonalistów puczystow na Ukrainie które z demokracja i prawami człowieka nic nie mają wspólnego.

 Konflikty interesów.

 W skrócie: prawie wszyscy rozmawiają z Putinem, a Putin ze wszystkimi. Pociąga to również za sobą ryzyko, szczególnie w regionach, w których interesy są tak wyraźnie sprzeczne. Jeśli ostatnia turecka inwazja na Syrię nie została zainscenizowana, Putin, który dotąd milczy, ma poważny problem. Następnie rosyjski prezydent będzie musiał wybrać między żądaniem Erdogana utworzenia strefy buforowej w północnej Syrii, aby powstrzymać kurdyjskie grupy bojowe, a żądaniem Assada, by zmusić zagraniczne wojska do opuszczenia Syrii. A jeśli w dzisiejszej rozmowie ze swoim tureckim kolegą go nie przekona , to jasne jest, kogo Putin wybierze: Syrię Assada. Ale to nie ułatwi tym razem w tym rozpalonym tyglu Rosji trudnej pozycji. By mimo to móc tam zadbać o swoje interesy  i funkcjonować to potrzeba być nie samowicie zdolnym mistrzem szachistów... .